Budowanie na wsi domów, które formalnie nazywają się siedliskowymi, stało się w ostatnich latach popularne, bo grunty rolne są zwykle dużo tańsze od działek budowlanych. Niestety, życie wielu inwestorom, w tym także rolnikom, mocno skomplikowała ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jeśli działka leży na terenie gdzie nie ma planów zagospodarowania przestrzennego, musi leżeć w sąsiedztwie innej zabudowanej działki. Co prawda ustawa zwalnia z tego warunku, jeśli powierzchnia gospodarstwa rolnego inwestora przekracza średnią w gminie. Ustawa jednak nie określa, w jaki sposób urzędnicy mają ją liczyć i często z tego powodu występują nieporozumienia. Większość zainteresowanych ma nadzieję, że przygotowywana przez rząd nowelizacja ustawy rozwiąże ten problem.
Czy przepisy, które miały zapobiegać rozlewaniu się zabudowy rzeczywiście zahamowały rozwój budownictwa wiejskiego? Nie wiadomo, bo GUS informuje jedynie o mieszkaniach oddanych do użytku na terenach wiejskich. Budowy trwają jednak przeciętnie ponad pięć lat. O koniunkturze więcej powiedziałyby dane o pozwoleniach na budowę na wsi, ale statystyki milczą na ten temat. Z danych GUS wynika jedynie, że na wsi powstaje coraz więcej mieszkań, a ich udział w strukturze budownictwa mieszkaniowego systematycznie rośnie, np. w 2000 r. inwestorzy zgłosili zakończenie budowy przeszło 16,6 tys. mieszkań na wsi, co stanowiło 20 proc. oddanych do użytku w całym kraju. W ubiegłym roku na wsi powstało przeszło 36,3 tys. mieszkań, a ich odsetek wzrósł do 32 proc. Budownictwo mieszkaniowe rozwija się w gminach podmiejskich, np. w okolicach Warszawy, m.in. w Nadarzynie, Lesznowoli czy Tarczynie. Tam jednak istnieją plany zagospodarowania przestrzennego. W miejscach gdzie tego planu nie ma prawdopodobnie budownictwo zamarło.
źródło: gazeta.pl