Niekorzystne zjawiska spowodowane obecnością wilgoci mogą wystąpić nie tylko z powodu braku hydroizolacji, ale również z powodu niewłaściwego jej wykonania czy też źle dobranych materiałów izolacyjnych. Rodzaj zastosowanej hydroizolacji zależy od izolowanego obiektu i od warunków jego pracy.
Hydroizolację fundamentów i ścian fundamentowych wykonuje się w jednym z trzech wariantów, które zależą od warunków terenowych. Izolację przeciwwilgociową lekką wykonuje się w celu zabezpieczenia fundamentów przed wodą, która nie wywiera na nie parcia hydrostatycznego. Izolację taką wykonuje się w domach o fundamentach położonych powyżej poziomu wód gruntowych, w gruntach przepuszczalnych. Jeśli poniżej fundamentów znajduje się grunt przepuszczalny, a wyżej zlegają warstwy gruntu nieprzepuszczalnego wówczas wykonać należy izolację przeciwwodną średnią. Izolację przeciwwodną ciężką wykonuje się, gdy obiekt ulokowany jest na gruntach spoistych, w których występuje długotrwałe utrzymywanie się wody wokół fundamentów. Wykonanie tego rodzaju izolacji zaleca się również wtedy, gdy woda gruntowa sięga powyżej poziomu fundamentów lub może ten poziom przekraczać okresowo.
Izolację fundamentów dzieli się na pionową, chroniącą przed wodą pionowe powierzchnie fundamentów i poziomą ułożoną poprzecznie do ścian i ław fundamentowych. Izolacja pozioma chroni przed kapilarnym podciąganiem wilgoci i przedostawaniem się jej w górę ścian. Należy pamiętać, że izolacje pionowa i pozioma powinny być ze sobą połączone i tworzyć spójną całość.
Podstawowym materiałem służącym do hydroizolacji fundamentów są papy wykonane na osnowie z włókniny poliestrowej lub welonu szklanego, zatopionej w modyfikowanej chemicznie substancji bitumicznej, zachowującej odpowiednie właściwości mechaniczne w szerokim zakresie temperatur ujemnych i dodatnich. Izolację pionową wykonuje się z jednej lub dwóch warstw papy a izolację poziomą tworzą zwykle dwie warstwy papy. Papę przykleja się do ścian lepikiem asfaltowym lub zgrzewa na gorąco. Są też papy samoprzylepne, które po zerwaniu folii ochronnej przykłada się do muru i dociska wałkiem.
Innym materiałem hydroizolacyjnym stosowanym do wykonania izolacji pionowych i poziomych są płaskie folie polietylenowe lub PCV, folie EPDM - produkowane z kauczuku syntetycznego, a także samoprzylepne folie polietylenowe z warstwą bitumiczną, która ma właściwości klejąco-uszczelniające. Pasy folii układa się z zachowaniem minimum 5 cm zakładów i mocuje się lepikiem, klejem lub poprzez zgrzewanie brzegów. Pod folie z warstwą bitumiczną należy nanieść bitumiczny podkład gruntujący. Folie PCV i polietylenowe polecane są do izolacji przeciwwilgociowych i średnich izolacji przeciwwodnych. Do ciężkich izolacji przeciwwodnych zaleca się stosowanie folii EPDM.
Do izolowania podziemnych części budynków służą również membrany kauczukowo-bitumiczne. Mogą one być stosowane do wykonania izolacji przeciwwodnych średniego typu. Membrany są zwykle samoprzylepne i można je układać nawet na wilgotnym betonie, jednak izolowana powierzchnia musi zostać najpierw pomalowana środkiem gruntującym. Od strony gruntu membrany powinny być osłonięte płytami polistyrenu ekstrudowanego lub membranami kubełkowymi.
Membrany kubełkowe produkowane są z twardego polietylenu. Kubełkowa budowa tych membran ułatwia odprowadzanie wody, z przestrzeni pomiędzy membraną a hydroizolacją. Membrany zespolone z geowłókniną wykorzystuje się przy izolacji fundamentów, wokół których wykonany jest drenaż. Membrany kubełkowe mocuje się do ścian najczęściej za pomocą plastikowych kołków rozporowych. Ponad poziomem gruntu membrana zostaje zaczepiona do specjalnej listwy, wykonanej tak, by umożliwić dostęp świeżego powietrza pomiędzy membranę a folię lub papę. Brzegi poszczególnych pasów membrany mocuje się ze sobą na zatrzask lub taśmą dwustronnie klejącą.