Zagospodarowanie poddasza na cele mieszkalne wymaga zastosowania materiału izolacyjnego o wysokich parametrach techniczno-użytkowych. Od właściwego doboru materiałów izolacyjnych zależeć będzie odpowiednia temperatura w lecie i w zimie, właściwa wilgotność powietrza a także skuteczna ochrona akustyczna i przeciwpożarowa. Termoizolacja poddasza będzie wtedy skuteczna i trwała, jeśli będzie chroniona przed wilgocią warstwą paraizolacji i membraną dachową. W każdym izolowanym dachu szczególną rolę odgrywają cztery warstwy.
Pierwszą warstwę stanowi szczelina wentylacyjna, znajdująca się pod pokryciem dachowym. Szczelina powinna mieć wlot pod okapem a wylot w kalenicy i powinna być zawsze drożna, aby powietrze mogło w niej swobodnie krążyć. Odprowadza ona nadmiar pary wodnej i zapobiega jej wykraplaniu w warstwie izolacyjnej.
Przed nadmiernym schładzaniem przez powietrze przemieszczające się w szczelinie warstwę izolacyjną ochrania membrana dachowa. Umożliwia ona również przenikanie pary wodnej z warstwy izolacyjnej do szczeliny wentylacyjnej i zapobiega zawilgoceniu tej warstwy przez parę wodną wykraplającą się od spodu poszycia dachowego. Membrana jest wymagana szczególnie wtedy, gdy warstwę izolacyjna tworzy się z wełny szklanej. W przypadku wełny skalnej jest konieczna tylko wtedy, gdy nie zastosowano warstwy wstępnego krycia w postaci papy na deskowaniu. Membranę dachową układa się kolorową stroną na zewnątrz pomieszczenia od okapu w górę, bezpośrednio na krokwiach, dobrze ją napinając. Po nałożeniu membrany na krokwie nabija się kontrłaty, na których można położyć pełne deskowanie i papę, bądź nabić łaty pod dachówkę lub blachodachówkę. W ten sposób, pomiędzy kontrłatami tworzy się szczelina wentylacyjna. Jeśli przeprowadza się adaptację pomieszczeń strychowych w już istniejącym budynku, w którym na dachu bezpośrednio do krokwi przybite jest pełne deskowanie, wówczas należy od spodu, wzdłuż krokwi nabić listwy dystansowe i do nich przybić od spodu pasy membrany, układając je od kalenicy w dół. Pasy powinny być szersze co najmniej 10 cm od odległości w świetle pomiędzy krokwiami, tak aby wykonać na ścianki krokwii co najmniej 5 centymetrowe zakłady.
Warstwa izolacji termicznej jest najczęściej wykonywana z wełny mineralnej skalnej lub szklanej. Wełna szklana występuje w postaci zrolowanej maty grubości od 5 do 20 cm, lub płyt o grubości od 5 do 5 cm. Wełna skalna występuje w postaci zrolowanej maty grubości od 10 do 22 cm i płyt o grubości od 5 do 2 cm. Dla uzyskania wysokiego komfortu cieplnego zalecana grubość termoizolacji poddasza wynosi od 20 do 25 cm. Wełnę układa się w przestrzeniach pomiędzy krokwiami. Po rozpakowaniu i rozwinięciu maty z wełny mineralnej należy odczekać aż nastąpi jej rozprężenie a następnie przyciąć z długości na pasy o szerokości większej o 2-3 cm od odległości w świetle pomiędzy krokwiami. Pasy wełny należy wcisnąć w przestrzeń między krokwiami zaczynając od dołu do góry. W przypadku, gdy rozstaw pomiędzy krokwiami wynosi około 80 cm nie jest konieczne dodatkowe mocowanie wełny. Gdy rozstaw krokwi jest większy, na czas montażu pasy wełny należy podtrzymać, wykonując np. mocowanie z żyłki przyczepianej do krokwi.
Od wewnętrznej strony warstwę izolacji termicznej chroni paraizolacja, która uniemożliwia przenikanie pary wodnej nagromadzonej w pomieszczeniach budynku do wnętrza warstwy izolacyjnej. Paraizolacja jest zalecana przy zastosowaniu wełny szklanej, jako materiału izolacyjnego, natomiast w pomieszczeniach mokrych jak łazienki czy kuchnie paraizolacja jest konieczna, niezależnie od tego czy użyto wełny szklanej czy skalnej.
Folię paroizolacyjną należy układać od kalenicy w dół. Brzegi pasów folii powinny zachodzić na siebie przynajmniej 20 cm i sklejane specjalną taśmą dwustronnie klejącą. Stosując paraizolację należy pamiętać, aby pomieszczenia miały zapewnioną dobrą wentylację.
Po nałożeniu paraizolacji przybija się uchwyty do mocowania profili pod montaż płyt gipsowo-kartonowych, stanowiących wewnętrzne wykończenie ścian poddasza.