Podłogowe płytki ceramiczne nie mają zbyt długiej tradycji w polskim budownictwie, ponieważ są powszechnie uważane za podłogi zimne. Rozwój podłogowych systemów grzewczych spowodował jednak, że materiały ceramiczne coraz częściej stosuje się nie tylko na posadzki kuchenne i łazienkowe, ale również w holach, jadalniach a nawet w salonach i sypialniach.
Podstawowym materiałem do produkcji płytek ceramicznych są gliny i iły. Z masy glinianej z dodatkiem piasku, tlenków barwiących oraz mineralnych dodatków uszlachetniających formowane są płytki i kształtki ceramiczne metodą prasowania, ciągnięcia lub odlewania. Płytki ciągnione formuje się z masy plastycznej w specjalnych prasach, a otrzymane pasmo cięte jest na płytki o określonej długości. Płytki prasowane formuje się pod ciśnieniem z masy proszkowej lub granulatu w specjalnych matrycach. Płytki odlewane formuje się z surowych półfabrykatów odlewanych w porowatej formie odciągającej wodę. Po uformowaniu elementy ceramiczne są suszone a następnie wypalane w wysokiej temperaturze 1000-1300oC. Ceramika podłogowa może być wypalana jednokrotnie lub dwukrotnie. Struktura materiału ceramicznego po wypaleniu może być porowata lub spieczona a lico płytek może być szkliwione (glazurowane) lub nie szkliwione. Płytki porowate mają mniejszą twardość i mniejszą odporność na ścieranie, są bardziej nasiąkliwe, mniej odporne na zabrudzenia, oddziaływanie czynników chemicznych, przebarwienia i na różnice temperatur niż płytki o strukturze spieczonej. W przypadku płytek podłogowych nasiąkliwość i ścieralność są cechami bardzo istotnymi. Dużą rolę odgrywa również twardość płytek, ich wytrzymałość na nacisk i zginanie, odporność na działanie środków chemicznych, czy odporność na niskie temperatury.
Ceramiczne materiały podłogowe można podzielić na wyroby kamionkowe i wyroby z gresu porcelanowego. Do wyrobów kamionkowych zaliczamy: terakotę, klinkier, cotto i gres czerwony. Materiały te charakteryzują się wysoką wytrzymałością mechaniczną, dużą odpornością na działanie kwasów i zasad oraz niską ścieralnością. Kamionkę stosuje się na posadzki w kuchni i w miejscach narażonych na duże obciążenia użytkowe statyczne i dynamiczne oraz zabrudzenia tłuszczem, olejem i oddziaływanie środków chemicznych.
Gres porcelanowy jest materiałem ceramicznym o bardzo wysokiej wytrzymałości porównywalnej z granitem, nie chłonie wilgoci (nasiąkliwość wynosi max 3%), jest mrozoodporny, posiada bardzo wysoką odporność na wpływy czynników chemicznych, zmiany temperatury, na ścieranie i zarysowanie. Praktycznie tylko płytki gresowe osiągają najwyższą klasę ścieralności. Ze względu na swoje właściwości płytki z gresu porcelanowego znajdują zastosowanie na podłogach ciągów komunikacyjnych, w korytarzach i holach tak w budownictwie indywidualnym jak i w budynkach użyteczności publicznej. Nadają się również do stosowania na zewnątrz budynków jako posadzki tarasów oraz okładziny elewacyjne.
W zależności od miejsca ułożenia płytek muszą one spełniać określone właściwości użytkowe. Płytki do wnętrz muszą charakteryzować się odpornością na ścieranie i odpornością na plamienie. Płytki do łazienek muszą posiadać odpowiednią odporność na ścieranie, plamienie i działanie związków chemicznych. Płytki do kuchni muszą odznaczać się dużą twardością odpornością na ścieranie, powinny być antypoślizgowe, odporne na plamienie i działanie związków chemicznych. Płytki na tarasy muszą być antypoślizgowe, posiadać wysoką odporność na ścieranie i działanie niskich temperatur. Płytki na schody zewnętrzne muszą charakteryzować się odpornością na ścieranie, antypoślizgowością, mrozoodpornością i twardością.
Kolorystyka płytek ceramicznych jest uzależniona od zastosowanych surowców. Dominują odcienie ciemniejsze w żółci, czerwieni, brązie, ale spotyka się również ceramikę bardzo jasną o w kolorze jasnoszarym, jasnokremowym a nawet białym. Ostateczny kolor płytek można uzyskać przez malowanie farbami ceramicznymi, lub pokrycie różnobarwnym szkliwem. W rynkowej ofercie podłogowych płytek ceramicznych znajdują się płytki nie szkliwione i szkliwione. Cechy użytkowe i walory estetyczne płytek nie szkliwionych zależą wyłącznie od rodzaju i jakości tworzywa kamionkowego lub gresowego, z którego zostały wyprodukowane, oraz od zastosowanych technik zdobienia. W przypadku płytek szkliwionych o ich walorach estetycznych i parametrach użytkowych decydują właściwości i cechy warstwy szkliwa.