Jednym z podstawowych kryteriów doboru projektu jest powierzchnia użytkowa budynku.
Wybierając projekt, musimy jednak pamiętać, że istnieją obecnie trzy normy wydane przez Polski Komitet Normalizacyjny, które pozwalają obliczać ww. powierzchnię:
- PN-ISO 9836 z października 1997
- PN-70/B-02365
- PN-69/B-02360l
Żadna z tych norm nie została zamieszczona w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 4 marca 1999 r. w sprawie wprowadzenia obowiązku stosowania niektórych Polskich Norm (Dz. U. z dnia 19 marca 1999 r.) - Wykaz Polskich Norm do obowiązkowego stosowania - w zakresie obliczania powierzchni w budownictwie.
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 listopada 1998 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. Nr 140, poz. 906) nie zobowiązuje autora projektu budowlanego do stosowania Polskich Norm przy ustalaniu wskaźników powierzchniowych projektowanego obiektu budowlanego. Stosowanie Polskich Norm w tym zakresie jest dobrowolne, stąd, ustalając ww. powierzchnię, można ją obliczyć w dowolny sposób.
W razie wątpliwości zapytajmy autorów projektu o sposób obliczania powierzchni użytkowej, ponieważ obliczając powierzchnię tego samego budynku według trzech ww. norm, otrzymamy trzy różne wyniki np.:
- PN-70/B-02365 definiuje:
"Powierzchnia użytkowa - powierzchnia pomieszczeń służących do zaspokojenia potrzeb związanych bezpośrednio z przeznaczeniem budynku (lub jego wydzielonej części) - na wszystkich kondygnacjach." - PN-ISO 9836 z października 1997 r. definiuje:
"Powierzchnia użytkowa jest to część powierzchni kondygnacji netto, która odpowiada celom i przeznaczeniu budynku. Powierzchnia kondygnacji netto jest obliczana dla wymiarów budynku w stanie wykończonym, na poziomie podłogi nie licząc listew przypodłogowych, progów itp."
Nie zapominajmy jednak, że dla celów określenia obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości stosuje się metodę obliczania powierzchni użytkowej ustalonej w Ustawie z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z dnia 30 stycznia 1991 r. nr 9 poz. 31 z późniejszymi zmianami).
- Ww. akt prawny podaje następującą definicję:
"Za powierzchnię użytkową budynku, w rozumieniu ustawy, uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz części kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się."
Odrębne sposoby ustalania powierzchni użytkowej budynków mają jeszcze m.in. Banki i Urzędy Statystyczne.