Metale i stopy stosowane w budownictwie ulegają korozji. Jedynym jak dotąd lekarstwem na ten rodzaj destrukcji materiałów metalicznych jest zastosowanie odpowiednich powłok zabezpieczających. Wśród nich najczęściej stosowane są wielowarstwowe powłoki lakiernicze wykonane z odpowiednich dla danego materiału preparatów antykorozyjnych. Standardowa powłoka wielowarstwowa składa się z podkładu i emalii nawierzchniowej.
Trwałość wszystkich powłok zależy bezpośrednio od prawidłowego i dokładnego przygotowania zabezpieczanej powierzchni przed nałożeniem powłoki. Odpowiednie przygotowanie powierzchni stanowi podstawowy warunek do tego, by powłoka ochronna mogła skutecznie pełnić swoją funkcję. Szczególne znaczenie ma odtłuszczenie powierzchni, usunięcie starych powłok lakierniczych czy zgorzeliny walcowniczej. Wybór metody przygotowania przeznaczonej do malowania powierzchni metalowej zależy głównie od jej kształtu, wielkości oraz od rodzaju zanieczyszczenia. Najczęściej stosuje się czyszczenie mechaniczne, polegające na szczotkowaniu lub piaskowaniu powierzchni, niekiedy także stosuje się czyszczenie termiczne (opalanie) lub chemiczne.
Warstwę podkładową stanowią zwykle farby podkładowe, produkowane na spoiwie chlorokauczukowym, alkidowym lub ftalowym, które tworzą na powierzchni metalu silnie przylegającą warstwę ochronną. W zależności od rodzaju zastosowanego podkładu może on być nakładany co najmniej w dwóch warstwach na powierzchnie oczyszczone z rdzy, lub lekko skorodowane, przy pomocy pędzla lub natrysku pneumatycznego. Należy pamiętać, że kolejną warstwę tworzącą powłokę antykorozyjną nanosi się niezwłocznie po wyschnięciu podkładu, gdyż nie jest on odporny na długotrwałe oddziaływanie czynników atmosferycznych. Swoistym rodzajem preparatu gruntującego jest grunt reaktywny. Jest to preparat wodorozcieńczalny, wchodzący w reakcję chemiczną z rdzą pokrywającą metal, tworząc na jego powierzchni twardą, silnie przylegająca warstwę ochronną czarnej barwy. Preparat można nakładać pędzlem lub natryskowo na podłoża o temperaturze nie wyższej niż 30°C. Do czasu wyschnięcia pomalowane elementy należy chronić przed wilgocią. Preparat po wyschnięciu pełnić rolę samodzielnej, tymczasowej warstwy ochronnej przez okres do 6 tygodni.
Współczesne emalie nawierzchniowe tworzą powłoki o dużej odporności na zmienne warunki atmosferyczne i obciążenia mechaniczne. Dobór odpowiedniej emalii powinien uwzględniać warunki użytkowania, oczekiwaną jakość powierzchni i jej wymaganą trwałość. Emalie powinny być nanoszone na powierzchnie uprzednio zagruntowane farbą podkładową. Spotyka się również produkty spełniające równocześnie funkcję podkładu i emalii nawierzchniowej. Emalie ftalowe nie stanowią wystarczającego zabezpieczenia elementów metalowych użytkowanych na zewnątrz. Znacznie trwalsze i bardziej elastyczne są powłoki wykonane z lakierów produkowanych na bazie chlorokauczuku. Emalie nawierzchniowe najlepiej nakładać na podłoże metodą natrysku, co pozwoli uzyskać warstwę o gładkiej powierzchni i jednolitej grubości. Przy malowaniu dwukrotnym należy przed nałożeniem kolejnej warstwy przeszlifować podłoże drobnoziarnistym papierem ściernym aby zwiększyć przyczepność kolejnej warstwy do podłoża.
Oprócz farb i emalii ogólnego przeznaczenia dostępne są również preparaty specjalistyczne zabezpieczające podłoża ocynkowane i aluminiowe oraz elementy pracujące w wysokiej temperaturze. Te ostatnie można zabezpieczyć preparatami wodorozcieńczalnymi na spoiwie akrylowym. Można je nakładać na zmatowione stare powłoki wykonane z farb ftalowych, chlorokauczukowych czy karbomidowych. Farby przeznaczone na podłoża ocynkowane nie wymagają nakładania warstwy podkładowej. Nanosi się je bezpośrednio na już utlenione podłoża cynkowe.
Elementy metalowe maluje się w temperaturze nie niższej niż 10°C. Przed malowaniem farbę należy dokładnie wymieszać a preparaty wieloskładnikowe połączyć w proporcjach zgodnych z zaleceniami producenta.